Hij is een Fransman met Spaanse wortels, zij werd in Frankfurt geboren uit Koreaanse ouders. Samen wonen ze in Berlijn, de metropool die de laatste jaren een ware magneet is gebleken voor mensen uit alle windstreken. Geen wonder dus dat het thema culturele identiteit regelmatig terugkeert in de gesprekken tussen Ramirez en Wang, zijn partner in kunst en leven. Niet alleen met het oog op politieke en maatschappelijke ontwikkelingen, maar ook in verband met hun dagelijkse samenzijn als man en vrouw. Dat zijn de onderwerpen in Monchichi. De titel verwijst naar een schattig Japans speelgoedaapje waarvan sinds de lancering in 1974 wereldwijd miljoenen zijn verkocht; kennelijk gaan sommige dingen over culturele grenzen heen.
In hun duet nemen Ramirez en Wang telkens andere gedaanten aan om verschillende aspecten van hun identiteit te etaleren. Hun ontmoetingen, op een kaal toneel met slechts een enkel boompje, lopen niet zelden uit op een botsing. Niet alleen als gevolg van hun ‘etnische bagage’, maar ook door hun verschillende dansachtergronden. Ramirez is van huis uit een hiphopper, en niet de minste: in 2007 stond hij in de mondiale top twintig van beste b-boy dansers. Als ‘balletmeisje’ heeft Wang een heel ander traject doorlopen. Zij volgde een gedegen klassieke opleiding, maar voelde toch meer voor het hedendaagse werk en danste onder andere bij de in Berlijn gevestigde, Argentijnse choreografe Constanza Macras – over culturele diversiteit gesproken.