Zijn shows krijgen zoveel vier- en vijfsterrenbeoordelingen van de recensenten, dat de Nieuw-Zeelander Sam Wills geen geld meer hoeft te besteden aan publiciteit. “Eindeloos inventief, verschrikkelijk grappig. Sublieme waanzin”, aldus uitgaansmagazine Time Out. Wat er zo grappig en subliem is? Alleen Wills’ uiterlijk al: die ietwat verwilderde, ontheemde blik, zijn geëlektrocuteerde kapsel en… dat stuk zwarte ducttape over zijn mond. Sam Wills zegt namelijk geen woord. De hele voorstelling zwijgt hij. Enkel door middel van mime mét geluid en stand-up zónder taal windt hij elke zaal om zijn vinger. Ook dankzij zijn motoriek, die doet denken aan de vader van de mime, Marcel Marceau, en een ontwapenende fantasie, die hij gemeen heeft met Charlie Chaplin. Beide kwaliteiten laat hij los op allerlei objecten, die hij real time in elkaar knutselt, om er vervolgens iets totaal onverwachts mee te doen. Ook met het publiek creëert hij soms bouwwerken.
Want net als in zijn eerste show is medewerking van de toeschouwers een essentieel onderdeel van zijn nieuwe voorstelling, net zoals de zorgvuldig geselecteerde muziek en geluidseffecten worden gebruikt om even knappe als ridicule taferelen te creëren. Bijvoorbeeld als The Boy drie mannen het dansje van Blame it on the Boogie leert (waarbij hij zelf voor Michael Jacksons voetenwerk zorgt, maar dan met een twist), of iemand laat buikspreken; met behulp van tape, een pen en een envelop (hoe, dat zult u toch echt zelf moeten ontdekken). Verliefde ovenwanten, seksueel opgewonden rolmaten, een vrije val van een kruk – er lijkt inderdaad geen einde aan zijn inventiviteit en verbeeldingskracht, de hij inzet om jong en oud mee te nemen in zijn wereld vol verrassingen.
