In Adonde van los Muertos – Lado A (Waarheen de doden gaan – Kant A) is er in elk geval wel één onderwerp: de dood. Om precies te zijn de dood in het theater, want hoe geef je in die context – artificieel, herhaalbaar – vorm aan een fenomeen dat zo essentieel en eenmalig is. Krapp vroeg tien kunstenaars uit de dans, het toneel en de film hun kijk te geven op deze kwestie. In dit deel van het tweeluik uit 2011 bespreken zij het probleem hardop, leggen het aan elkaar en het publiek voor en onderzoeken met de dansers/performers diverse mogelijkheden, in een voorstelling die nu en dan associaties oproept met het werk van Pina Bausch, de keizerin van het Tanztheater. Maar ook met Becketts absurde theater, en een vleugje Shakespeare. Want vat Hamlets monoloog To be or not to be eigenlijk de onmogelijkheid om het existentiële raadsel van de dood (en daarmee het leven) te begrijpen, laat staan theatraal te verbeelden, niet treffend samen?
Al die verschillende pogingen leveren krachtige beelden op, waarbij Grupo Krapp in staat blijkt een serieus onderwerp te transformeren in iets volkomen ridicuuls. En omgekeerd.